On The High Way Road - บนถนน ใต้ควัน

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะ UwU
คิดว่าอย่างไรก็ควรจะทักทายนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาซักหน่อย ^^
อืม เรื่องที่อยากจะขอก็ ช่วยกรุณาอ่านและคอมเม้นต์หน่อยนะเจ้าคะ

สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้
นับว่าเป็นเรื่องที่ใช้เรียกทักษะการเขียนและความเพ้อฝันของคนเขียนกลับคืนมาก็ว่าได้
ก็เลยอยากขอให้นักอ่านทุกท่านอย่าพึ่งเบื่อกันนะเจ้าคะ

สุดท้ายนี้ คนเขียนไม่มีอะไรจะพูดแล้วเจ้าค่ะ
(เมื่อครู่ได้เขียนอะไรไว้ยาวเหยียดกว่านี้แต่คอมดันดับซะก่อนที่จะเซฟ ฉะนั้นคนเขียนไม่มีอะไรจะบ่นแล้วค่ะ//เดี๋ยวพลาดเหมือนเมื่อซักครู่OTL)
ขอเชิญนักอ่านทุกท่านเข้าสู่โลกของคนเขียนได้เลยเจ้าค่ะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะเจ้าคะ

เนื้อเรื่อง

ตัวฉันงดงามที่สุด ตัวฉันประณีตที่สุด ตัวฉันสมมาตรที่สุด บนโลกนี้หาได้มีสิ่งใดที่จะเทียบเท่าตัวฉันได้ ตัวฉันจึงสมบูรณ์แบบที่สุด
ทั้งใบหน้าเล็กๆที่กลมกลึง ดวงตาสีดำแวววาวที่รับกับใบหน้า หูทั้งสองข้างที่ไม่ใหญ่และหนาแต่ก็ไม่ได้เล็กและแบนจนเกินไป ลำตัวที่มีขนาดพอเหมาะ แขนและขาที่สมส่วนพอดีกัน กระจุกหางเล็กที่ด้านหลัง เส้นขนสีน้ำตาลครีมอันสวยงาม ผิวสัมผัสอันอ่อนนุ่ม ขนาดความยาวทั้งหมดหกนิ้ว และห่วงกุญแจสีเงินที่ติดอยู่บนกระหม่อม ทั้งหมด คือตัวฉัน...ตัวฉันผู้สมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ

ฉันนั่งรอใครบางคนที่จะพาตัวฉันไปกับเขา พาตัวฉันออกไปผจญภัยไปกับเขา ติดตามไปทุกหนแห่ง
ฉันมาถึงยังสถานที่แห่งนี้เมื่อสามวันก่อน สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่ดูคล้ายกับตัวฉันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่นุ่มนิ่งเหมือนกับฉัน หรือสิ่งที่มีผิวสัมผัสที่แข็งกระด้าง ทว่าทุกสิ่งที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ล้วนน่ารักทั้งสิ้น
แต่ไม่ว่าอย่างไร ตัวฉันก็งดงามที่สุด
ฉันกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่บนแท่นสูงๆแท่นหนึ่ง ในถาดที่ทำมาจากฝากล่องกระดาษร่วมกับเพื่อนๆอีกหลายตัว มีกระดาษพับเป็นรูปทรงสามเหลี่ยมเขียนตัวหนังสือภาษาอังกฤษไว้ว่า 'NEW ARRIVAL'
ฉันเฝ้ามองบรรดาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างใจจดใจจ่อ หวังว่าหนึ่งในคนพวกนั้นจะหยิบฉันขึ้นมาและพาเขาไปด้วยกันกับเขา
วันเวลาล่วงเลยไป จนกระทั่งเย็นวันที่ห้า หญิงสาวคนหนึ่งก็หยิบตัวฉันขึ้นมาพลางหันไปหัวเราะคิกคักกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆกัน

"ตุ๊กตาตัวนี้ราคาเท่าไหร่ครับ" ชายหนุ่มรับฉันมาจากหญิงสาวก่อนจะยื่นตัวฉันให้กับพนักงานขาย
"ทั้งหมด 129 บาทค่ะ" พนักงานขายบอกพลางเอาฉันใส่ลงไปในถุงพลาสติกใบหนึ่ง ชายหนุ่มหยิบเงินในกระเป๋าออกมาก่อนจะยื่นให้พนักงานขาย เธอรับเงินไปก่อนจะส่งถุงและใบเสร็จมาให้ หญิงสาวเป็นคนรับถุงจากมือของพนักงานขาย ส่วนชายหนุ่มก็รับใบเสร็จไป
ทั้งสองคนเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไปอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ ตัวฉันก็ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน

สถานที่ปัจจุบันของฉันก็คือสายกระเป๋าหิ้วของเธอ
วันเวลาแห่งความสุขดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ฉันได้ติดตามเธอคนนั้นไปทุกหนทุกแห่ง และได้เจอกับเขาผู้เป็นคนรักของเธอทุกวัน
เธอดูแลฉันเป็นอย่างดี เมื่อตัวฉันเปื้อนหรือมอมแมมเมื่อใด เธอก็จะพาฉันไปอาบน้ำ แล้วก็จะพากลับมาอยู่ตรงที่เดิม
ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้ และหวังให้วันเวลาแบบนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

เวลาแห่งความสุขได้สิ้นสุดลง
"เราเลิกกันเถอะ" ฉันยังอยู่ที่เดิม ตรงสายกระเป๋าหิ้วของเธอ
".... ทำไมล่ะ" เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ควันลอยอ้อยอิ่งเหนือถ้วยชาของเธอ
"เธอดีเกินไป ผมไม่คู่ควรกับเธอ" เขาก้มหน้าพูด หยดน้ำซึ่งเกาะอยู่รอบๆแก้วของเขาไหลลงสู่ถาดรอง
"แต่เธอปรับปรุงตัวเธอได้ไม่ใช่เหรอ" เธอเงยหน้ามองเขา แววหวั่นไหวสั่นระริกอยู่ในตาของเธอ "ที่ผ่านมาเธอก็บอกแบบนี้เสมอไม่ใช่เหรอ"
"ผมไม่อยากฝืนอีกแล้ว" เขาเงยหน้ามองเธอ แววตาไร้ซึ่งความลังเล "ตอนนี้ผมมีคนใหม่แล้ว"
"ไม่จริง" น้ำเสียงของเธอแหบแห้ง สายตาเย็นชาของเขาจ้องมองมาที่เธอ "แล้ววันเวลาที่ผ่านมาของเราล่ะ"
"ลืมมันไปซะเถอะ" เขาเบือนหน้าหนีไปจากเธอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "ผมไปแล้วนะ ลาก่อน"
"เดี๋ยวสิ" เธอร้องเรียก เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ เธอเอี้ยวตัวไปมองเขา ตัดสินใจที่จะลุกตามไปแต่ก็ไม่ยอมขยับ
เธอก้มหน้า น้ำใสๆไหลอาบใบหน้าทั้งสองข้างก่อนจะหยดลงบนถ้วยที่ยังมีชาเหลืออยู่ของเธอ

แม้จะร้องไห้ไปมากมายในร้านขายเครื่องดื่มนั้นแล้ว เธอก็ยังคงกลับมาร้องไห้ที่ที่พักของเธออีกอยู่ดี
หลายวันผ่านไป เธอก็ยังคงจมอยู่กับความเศร้า ทุกครั้งที่เธอมองมาที่ฉัน จะต้องมีน้ำใสๆไหลจากตาเธออยู่เสมอ
เหตุการณ์นี้ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งวันหนึ่ง หญิงสาวสองคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนมาหาและจัดการเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เรียกได้ว่าเป็นความทรงจำระหว่างเธอกับเขาคนนนั้น รวมทั้งตัวฉันซึ่งเป็นความทรงจำชิ้นแรก
กล่องใบนั้นอัดแน่นไปด้วยความผูกพันระหว่างเขาและเธอ
เพื่อนๆของเธอเอากล่องนั้นไปทิ้งไว้ที่กองขยะแห่งหนึ่ง

ตัวฉันในตอนนี้ช่างไม่น่าอภิรมย์
ฉันต้องอยู่ในสถานที่ซึ่งสกปรกและเต็มไปด้วยสิ่งไม่น่าพิสมัย ไม่ว่าจะเป็นสัตว์สี่เท้าตัวเล็กๆที่หยิ่งยโส สัตว์สี่เท้าตัวใหญ่ที่เหยียบฉันอย่างไร้ความปรานี รวมทั้งสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าพิสมัยอีกมากมาย
ตัวฉันสกปรกมอมแมม ต้องไม่มีใครอยากได้ตัวฉันในตอนนี้ไปเชยชมเป็นแน่
จนกระทั่งวันหนึ่งก็มีคนเก็บฉันขึ้นมา
เขาเป็นชายร่างเล็กที่สกปรกมอมแมมคนหนึ่ง เขาหยิบฉันใส่ลงไปในถุงที่เขาแบกไว้บนหลัง ภายในถุงนั้นเต็มไปด้วยขวดน้ำและกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าๆจำนวนมาก
เขาพาฉันไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งไม่น่าพิสมัยทั้งหลายทั้งปวง
"ฉันไม่ซื้อตุ๊กตาเก่าๆหรอกนะ" หญิงร่างท้วมดูท่าทางคนหนึ่งบอกกับชายร่างเล็กมอมแมมคนนั้น
"เห็นใจหน่อยเถอะครับเถ้าแก่เนี้ย ช่วงนี้หาเก็บขวดได้นิดๆหน่อยๆเอง" เขาก้มหัวขอร้อง "ตุ๊กตาตัวนี้สวยมากเลยนะครับ ถึงมันจะมอมแมมไปหน่อยแต่ก็สภาพดีอยู่นะครับ"
"ฉันไม่ซื้อ" เธอบอกเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
"ขอร้องละครับ วันนี้ผมไม่มีตังค์กินข้าวแล้วจริงๆ" เขายังคงก้มหัวอ้อนวอนต่อไป
"ก็ได้ๆ แต่ฉันให้แค่ยี่สิบเท่านั้นนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญ
"ขอบคุณมากครับเถ้าแก่เนี้ย" เขาก้มหัวขอบคุณเป็นการใหญ่ เธอถอนหายใจอย่างติดจะรำคาญก่อนจะจดรายการเพิ่มลงไปในกระดาษว่า 'ตุ๊กตา 20 บ.' เมื่อเขียนเสร็จเธอก็ฉีกกระดาษใบนั้นให้เขาก่อนจะหยิบเงินให้
ชายคนนั้นจากไปอย่างมีความสุข เธอจับฉันขึ้นมาพลิกดูก่อนจะเรียกให้คนมาเอาตัวฉันไปทำความสะอาด

แล้วฉันก็ได้ออกเดินทางอีกครั้ง
หลังจากที่เถ้าแก่เนี้ยร้านรับซื้อของเก่าให้คนเอาฉันไปทำความสะอาดแล้ว เธอก็จัดการให้คนพาฉันไปขายให้กับร้านขายตุ๊กตาเล็กๆแห่งหนึ่ง
เจ้าของร้านรับซื้อฉันในราคา 35 บาท ฉันถูกวางไว้ในตะกร้าหน้าร้าน ป้ายที่ติดไว้ตรงตะกร้าอ่านได้ว่า 'ขายถูก 40 บาท'
ฉันติดแหง็กอยู่ที่ร้านนั้นอีกหลายวัน จนกระทั่งวันหนึ่งก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งผ่านมาเห็น
เขาเป็นเด็กที่ดูซนๆอยู่หน่อยๆ เขาหยิบตัวฉันขึ้นมาพลิกซ้ายทีขวาทีก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
"ตัวนี้สี่สิบเหรอพี่" เขาถามเจ้าของร้าน
"สี่สิบน้อง" เจ้าของร้านซึ่งสาละวนอยู่กับลูกค้าอีกคนตอบกลับมา
"ลดได้มั้ยพี่ ผมเอาตังค์มาไม่เยอะอ่ะ"
"ลดไม่ได้แล้วน้อง นี่ลดสุดๆแล้ว"
"สามเจ็ดพี่ นิดนึง"
"ลดไม่ได้น้อง"
"ลดหน่อยเหอะพี่ สงสารผมเหอะ จะซื้อให้แฟน" ฉันรู้สึกตื่นเต้นกับคำนี้ นี่ฉันจะได้เป็นพยานรักให้กับคนอีกคู่หลังจากที่ห่างหายไปนานแล้วสินะ
"สามเก้าน้อง พี่ลดไม่ได้จริงๆ"
"สามเจ็ดไม่ได้เหรอพี่"
"สามเก้าน้อง สุดๆละ"
"สามเก้าก็สามเก้า อ่ะ" เด็กหนุ่มล้วงเงินในกระเป๋าออกมาก่อนจะยื่นให้เจ้าของร้าน
เขาเดินออกมาจากร้านพลางยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะพึมพำว่า "ในที่สุดก็ไม่ต้องตกเทรนด์แล้วโว้ย"
เขาเดินมาหยุดที่รถคันหนึ่ง แฟนของเขาต้องอยู่ในรถคันนี้แน่ๆ ฉันคิด
ไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาเดินไปที่ท้ายรถคันนั้นก่อนจะนั่งลงแล้วผูกฉันไว้ที่ท้ายรถคันนั้น
"อื้ม เรียบร้อย สวยงามมาก" เขาลุกขึ้นยืมพลางพูดอย่างชื่นชม "เอาละ ได้เวลาไปซิ่งซักหน่อยแล้ว" พูดจบเขาก็เดินขึ้นรถไป

เดี๋ยวสิ เสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังขึ้น
เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่ที่ของฉันนะ รถเคลื่อนตัวออกจากที่เดิมของมัน
พาฉันเข้าไปข้างในสิ เธอจะพาฉันไปให้คนรักของเธอไม่ใช่เหรอ รถหยุดเล็กน้อยก่อนจะเคลื่่อนที่อีกครั้ง
เธอจะให้ฉันกับคนรักของเธอไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวสิ รถเคลื่อนที่ต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ตัวฉันงดงามที่สุด ตัวฉันประณีตที่สุด ตัวฉันสมมาตรที่สุด บนโลกนี้หาได้มีสิ่งใดที่จะเทียบเท่าตัวฉันได้ ตัวฉันจึงสมบูรณ์แบบที่สุด
ทว่า...สถานที่ปัจจุบันของฉันคือท้ายรถ ที่ๆร้อนที่สุด เหม็นที่สุด สกปรกที่สุด
ตัวฉันไม่น่าอภิรมณ์ เพราะตัวฉันสกปรก ตัวฉันเหม็นควัน
ดังนั้น ตัวฉันจึง...